Çokluk, çokluk içinde azlık, işte tüm mesele bundan ibaret. Etrafta bir çok ses gürültü ama anlamı yok, hiç bir şey ifade etmiyorlar. Tek tek baktığım zaman suretlere hepsi de donuklaşıyor, yavaş yavaş siliniyor, anlam ifade etmiyorlar. İşte modern insan bu kadar tek, kendi başına. Hayata anlam katmaya çalışıyor, çalışıyor çalışıyor. Sonra da ayırıyoruz kendimizi diğer güruhtan, biz diyoruz “dava adamıyız”, bir davamız var ve bu dava uğruna savaşıyoruz Allah izniyle, her zaman yanımızda Allah Azze ve Celle var. İnsanın içi daha bir ferahlıyor bunları düşününce. Etraftan gelen bütün sesler ayrışmaya başlıyor artık.

Elhamdülillah.

Son olarak altın vuruşu yapalım, Kalpler ancak; Allah’ı zikretmekle mutmain olur (Ra’d suresi 28.Ayetin Bir Kısmı).

Diklemesine teğet geçiyoruz hayatı, nefes alıp verir gibi yapıyoruz, aslında aldığımızın gerçekten nefes olmadığını bilerek. Cebimizdeki hayat nakitlerinden harcıyoruz, anlamsızca, sonra da bir kahve fincanında arıyoruz nedenleri, dikerken kahve fincanını acıyan yüreğimize, yavaş yavaş telkinlerde bulunuyoruz kendimize, “sabret delikanlı sabret”, kendimize de “delikanlı” demekten de uzak durmuyoruz hani, saçlarımıza beyazlar düşmüş olsa da.

Sorgulamaların sonu da filmler gibi önceden kestirilebiliyor artık, sonunda hep bir mantık hep bir mantık, aman Allah’ım nasıl iştir bu böyle. Demek ki her dakika sorgulama yapmak gerekiyor, daha doğrusu daha büyük bir sınavın olduğunu bilerek yaşamak gerekiyor. Yaşadığımız bu gerçeksizlikten kurtulmak için, bir üst bilince ulaşmamız gerekiyor.

Olmuyor ama, çok şükela bir şekilde söylüyoruz da bir üst akla ulaşmak gerekliliğini, peki yapabiliyor muyuz yeteri kadar, klavyeyi kırmak istermişçesine tartakladığımız anlarda bile, yok yok olmuyor, başka bir yolu olmalı elbet bu gerçeksizliğin sarmalından kurtulmanın. Kurtulmak derken, evet kurtulmayı kastediyoruz her tarafımızı çepeçevre sarmış bu gözü dönmüşlüklerden, hırslardan, paradan, makamdan, mevkiden daha bir sürü ışıltılı görülen gerçeksizlik nedenlerinden.

Gene aynı yere geldik, sanırsam bu işte bir gariplik yok, olması gereken bu. Sorgularsın, belli değerlerin vardır, belli bir anayasan, bu değerler çerçevesinde alırsın aklını başına. Hafiften başkaldırmış olan yoldan sapma temayülünü böylece bertaraf etmiş olursun, Allah’ın izniyle.

Allah’a emanet.

MUSA YUVACI

Bir şeyi yakalamak için önce kaçırmanız gerekiyor. Daha doğru bir yaklaşımla, kaçırdığınızı kabullenmeniz gerekiyor. Aslında bunları söylerken zihnimde benimle bir miktar akıl oyunları oynuyor. Ardı ardına patlatıyor soruları, zaman mefhumu göreceli değil mi? Sadece biz insanlara, yani evrene ait değil mi, hatta bu evrende bile farklı işlemiyor mu? Hem nasıl kaçırıyor muşsun ki zamanı, sadece sana özel olan bir kavramı nasıl kaçırırsın.

Zihnimden geçen sorular burada bir dursun, sonrasında tekrar canlandırırız bu nehrin sularını. Her şey etrafında oluyor, gelişiyor, değişiyor, şekilleniyor ama sen bütün bunlara kendini uzak hissediyorsun. Birebir içindeyken bile hayatın fersah fersah uzaktasın gibi geliyor, neden diye geliyor aklına insanın. Ya bu hayat, yaşam olgusu içinde bir şeyler fazlaca yavan geliyor, yada başka bir şeyler var tanımlanması, ortaya çıkarılması gereken.

Amaç sorgulamasına getiriyor bu türden irdelemeler insanı. Şöyle bir miktar yukarıya çıkıp zaman ve mekan kavramından sıyrılınca, bir miktar daha net oluyor sorgulamalar. Tam da bu noktada aslında bu durumun sağlıklı olduğunu fark ediyorsun, üzerine düşünmeye değer olduğunu görüyorsun.

Sonra yavaş yavaş, uzaklaşıp bir filme bakar gibi bakmış olduğun hayat olgusunun içine girmeye başlıyorsun. Sana başka bir insan tarafından biçilen role uymayacağını zaten biliyorsun, çünkü inanıyorsun sadece Allah’a ve bütün işlerin, düşüncelerin, duyguların Allah’ın rızası için olması gerektiğine. Sadece inanmakla kalmıyorsun aynı zamanda performans da gösteriyorsun çünkü bu senin görevin.

Sonrasında aslında hiçbir şeyi kaçırmadığını sadece yeniden irdeleyip düşünmen gerektiği farkına varıyorsun, küçük bir zaman diliminde. Zihninin içerisinde taşmak için hazırlanan büyük bir nehir var ve izin vermelisin taşmasına, açmalısın kurduğun barajların kapaklarını ve özgürce akmasını sağlamalısın engin düşüncelerin. Göreceksin ki kaçırdığın bir şey yok, sadece kaçırdığını hissettiriyor, büyük şaşalı illüzyonlar, bu kapitalist düzen içerisinde ayakta kalmaya çalışanlara. Sonra gerçeklerin farkına varıyorsun, yokmuş bir şey kaçırdığın…

Allah’a Emanet.

Musa YUVACI

Özgüven ve EGO arasında bulunan ince bir çizgi mevcut ama bu çizgi sahip olan için değil değerlendiren kişi için geçerli. Einstein’ın tanımlamasından EGO = 1/BİLGİ yola çıkacak olursak ne kadar az bilgiye sahipsen o kadar yüksek bir egoya sahipsin, bu konuda tamamız bir itirazımız yok. İtirazımızın olduğu kısım değerlendiren! kişinin sahip olduğunuzun EGO mu yoksa Özgüven mi olduğunu anlayamaması.

Nasıl karar verebilirsiniz bir insanın samimi olduğuna, bir Özgüvene sahip olduğuna, büyüklenmediğine. Burada yeterli bir değerlendirme yapılamadığı kanısına sahibim. Neye göre bir şeyler söyleyeceksin? Sadece ve sadece ilk izlenime göre, karşıdaki insanı tanıyor musun? Hayır, hayata bakış açısını, felsefesini biliyor musun? Hayır. Peki o zaman neye göre değerlendiriyorsun? Burada Kanuni Sultan Süleyman’ın bir özelliğinden bahsetmek yerinde olacaktır, Kanuni Sultan Süleyman bir olay ile ilgili karar vereceği zaman olay yerine gider bütün verileri değerlendirir ve ondan sonra karar verirmiş. Buradan yola çıkarak değerlendirilen insan hakkında yeterli bilgi sahibi olmadan onu nasıl sağlıklı değerlendirebiliriz. Burası büyük bir soru işareti olmasına rağmen, bilmediğini bilmeyen insanlar rahatça değerlendirme yapıyor ve etiket yapıştırıyor, fazlaca üzücü bir durum.

İşlerini (iş dediğimizde kasıt her şeydir) iyi yapanların sahip olduğu iki duygu vardır,

1) İşlerini iyi yapmanın verdiği özgüven.
2) İşlerini iyi ve eksiksiz yapmanın verdiği gönül rahatlığı.

Gönlümüz rahat olsun.
Allaha emanet.

İlkeler üzerine hayatını inşa etmek zor ama bir o kadar da lezzetli. Çoğu zaman insanların seni anlamadığını düşünürsün, diğer taraftan da kendini bildiğin için yolunun doğru olduğunu bilirsin. Allah hak yolumuzdan ayrılmamızı nasip etmesin.

Eşrefi mahlukat olan insan bulunduğu yerde iz bırakmalı, nevi şahsına münhasır olmalı. Dik durmalı. İnandığı gibi davranmalı, bütün sıkıntıların, yanlışların karşısında. Ne eksik ne fazla sadece kendisi olmalı.

İnsan hayatı boyunca bir çok yerde bulunur, insanlar tanır. Ardından zaman gelir, bu tanıdığı insanlardan zaman ve mekan boyutunda ayrışmaya. İçinde bir miktar kırıklıklar olsa da dostluklarının zaman ve mekan ile sınırlı olmadığını bildiği için çok da fazla üzmez kendini, sadece birazcık burukluk ile ayrılır sevdiği insanların yanından.

Bidayeti olan her şeyin bir nihayeti vardır. İki yıla yakın bir süredir çalışmış olduğum Yapı Kredi Sigorta’dan ayrılıyorum. Hoşça bakın zatınıza.

Hoşça bak zatına kim zübde-i alemsin sen
Merdüm-i dide-i ekvan olan ademsin sen

Sevgi ve saygıyla.